خانه ام پوشالیست،
از ابرها می ترسم،
نکند یک باران خانه به دوشم سازد،
بیم آن دارم باز، که نیاید باران،
باغ من خشک شود،
همه ی کاشته ام، داشته ام،
هر امیدی که به آن داشته ام خشک شود، می میرم، می پوسم
تادگر باره از این خاک جانی گیرم،
ساقه ی خشک گیاهی گردم،
خانه سازند ز من، خانه ای پوشالین.
علی تاج الدینی
خسته ام از این همه بازی رنگ
خسته ام از شهر های پر زننگ
خسته ام از روح نا آرام شهــــر
خسته از آسایش تن روی سنگ
خسته ام من از تمدن، این سراب
بی پناهم من در این میدان جنگ
خسته ام از عشقهای پر دروغ
پای عقل و پای ایمان هم که لَنگ
خسته ام از آمدن، رفتن، شدن
آرزوهایــم بــــرای گــــور تــــــنگ
خسته ام از آسمان، رنگین کمان
هفت رنگش هم شده هفتاد رنگ
خسته ام اما پناه خسـتــگیـست
آن خـدای مـهــربـــان روم و زنـــگ
می روم شـایــد که آرامــم کـنــد
مرگ زیبا، مرگ من، مرگ قشنگ.
علی تاج الدینی
89\6\23
این پنجره صدای تپش های یک دل است،
همراه این نوای دل خسته ام باش.
