سبکبار

دل من دیر زمانی است که می پندارد،

دوستی نیز گلی است،

مثل نیلوفر و ناز،

ساقه ی ترد و ظریفی دارد،

بی گمان سنگدل است،آنکه روا می دارد

جان این ساقه ی نازک را

دانسته 

بیازارد.

فریدون مشیری 

چندین هزار قرن از سر گذشت «عالم»و «آدم»گذشته است،

وین کهنه آسیای گران سنگ آسمان،

بی اعتنا به ناله ی قربانیان خویش،

                    آسوده گشته است،

در طول قرنها فریاد، دردناک اسیران خسته جان

بر می شد از زمین،

شاید که از دریچه ی زرین آفتاب،

یا از میان غرفه سیمین ماهتاب،

 آید برون سری،

اما.....

هرگز نشد گشوده از این آسمان دری.

                            فریدون مشیری

از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم

نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم

ما خویش ندانستیم،بیداری مان از خواب

گفتند که بیدارید، گفتیم که بیداریم

من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته

امید رهایی نیست، وقتی همه دیواریم

                                 حسین منزوی

یادم بده مثل ابر دلتنگ

لبخند به غنچه ها ببخشم

صد بار اگر شکست قلبم

یادم بده سنگ را ببخشم

                      شادی بیضایی

شادی برای تو، غم عالم برای من

از ماههای سال، محرم برای من

آوای آسمانـــی داوود مال تـــو 

خاموشی مقدس مریــم برای من

از عشق خود جدایم و جای گلایه نیست

این بود ارث حضرت آدم برای من

بی مهری است رسم محبت برای تو

تنهایی است مونس و همدم برای من

                                        میلاد عرفان پور