سبکبار

خسته ام از این همه بازی رنگ

خسته ام از شهر های پر زننگ

خسته ام از روح نا آرام شهــــر

خسته از آسایش تن روی سنگ

خسته ام من از تمدن، این سراب

بی پناهم من در این میدان جنگ

خسته ام  از عشقهای پر دروغ

پای عقل و پای ایمان هم که لَنگ

خسته ام از آمدن، رفتن، شدن

آرزوهایــم بــــرای گــــور تــــــنگ

خسته ام از آسمان، رنگین کمان

هفت رنگش هم شده هفتاد رنگ

خسته ام اما پناه خسـتــگیـست

آن خـدای مـهــربـــان روم و زنـــگ

می روم شـایــد که آرامــم کـنــد

مرگ زیبا، مرگ من، مرگ قشنگ.

                      علی تاج الدینی

                     89\6\23